در یک مطالعه آینده نگر برای تعیین نسبت بستری در NICU و مرگ و میر نوزادان مادران دیابتی از اول فروردین 77 به مدت 23 ماه، تعداد 53 نوزاد مادر دیابتی مورد بررسی قرار گرفتند. در مدت مطالعه تعداد 6238 زایمان با 6390 نوزاد در زایشگاه بیمارستان امام رضا (ع) انجام شد . 53 نفر (0.84 درصد) از این موالید نوزاد مادر دیابتی بودند. دیابت آشکار در 3.3 در هزار بارداری و دیابت حاملگی در 0.5 درصد بارداری ها اتفاق افتاد. ریسک بستری و مرگ و میر برای پذیرش در NICU به ترتیب 4, 1.8 برابر غیر دیابتی ها بود. بیماری هیالن مامبران شایع ترین علت مرگ و میر نوزادان و سایر علل شامل نقایص مادرزادی، آسفیکسی و عفونت بود. مراقبت قبل از زایمان، کنترل جنین و کنترل دقیق مادر و آموزش حامله های دیابتی از عواملی است که باعث کاهش مرگ و میر و نیاز به مراقبت ویژه در نوزاد می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

توسعه انسانی درک پتانسیل های انسانی است. اهداف توسعه هزاره در پی کاهش مرگ و میر مادران و افزایش سلامت آنها است. هدف از این مطالعه آگاهی از رابطه شاخص توسعه انسانی با مرگ و میر مادران بود. مطالعه حاضر به صورت توصیفی تطبیقی صورت گرفته و با استفاده از اطلاعات پایگاه های اینترنتی توسعه انسانی و سازمان بهداشت جهانی، داده های مربوط به 5 مقطع زمانی 1990، 1995، 2000، 2005، 2010 مربوط به 135 کشور جمع آوری شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین مرگ و میر مادران به ترتیب برای کشورهای آسیایی، اروپایی، آفریقایی، آمریکایی و اقیانوسیه برابر با 202، 23، 637، 134 و 12 (در 100 هزار تولد زنده) بود. بیشترین میزان شاخص توسعه انسانی مربوط به قاره اقیانوسیه با مقدار 0.882 و کمترین آن مربوط به قاره آفریقا با مقدار 0.430 بود. همبستگی بین شاخص توسعه انسانی و مرگ و میر مادران -0.879 و به ترتیب میزان همبستگی مرگ و میر مادران با امید به زندگی، سرانه درآمد و سواد (تحصیلات) -0.886، -0.515 و -0.827 بود (Pvalue< 0.01). بین زندگی در قاره های مختلف با مرگ و میر مادران نیز رابطه معنی دار بود. شاخص توسعه انسانی یکی از بهترین شاخص های پیش بینی کننده برای میزان توسعه کشورهاست. این شاخص ارتباط نزدیکی با سلامت مادران دارد و ارتقای آن در کاهش مرگ و میر مادران موثر می باشد.

مقدمه: مرگ مادری یک پدیده غم انگیز تهدید کننده حیات انسانی و نشان دهنده وضعیت سلامتی زنان در یک جامعه و رشد و توسعه جوامع است؛ پیش گیری از مرگ مادران یکی از اهداف اصلی در بسیاری از کشورها، از جمله ایران، می باشد. مطالعه حاضر، به منظور بررسی و تحلیل اطلاعات ثبت شده کشوری در خصوص مرگ مادران، در جهت ارتقای مدیریت مرگ مادری انجام شد.روش: در این مطالعه بوم شناسی، کلیه داده های ثبت شده مربوط به مرگ مادری از فروردین 1386 تا پایان اسفند 1391، از اداره سلامت وزارت بهداشت، درمان وآموزش پزشکی گردآوری شد. سپس، این داده ها با توجه به آمار متولدین در بازه زمانی مذکور و شاخص های کشوری مرتبط، بررسی و تحلیل گردید.یافته ها: نسبت مرگ مادر در سال های مورد بررسی، 22.3 در صد هزار تولد زنده برآورد شد که به طور متوسط، سالیانه حدود 0.41 در صد هزار تولد زنده در کل کشور کاهش داشت. استان سیستان و بلوچستان با 48.6 و استان چهارمحال و بختیاری با 9.6 در صد هزار تولد زنده، به ترتیب بیشترین و کمترین نسبت مرگ مادر را دارا بودند. تحلیل داده های ثبت شده نشان دهنده میزان مرگ به نسبت زیاد مادران در گروه های سنی کمتر از 15 سال (50.2 در صد هزار زایمان) و بالای 35 سال (61.3 در صد هزار زایمان) بود. تحلیل های سطح استانی نشان داد که ارتباط معکوس معنی دار آماری بین نسبت مرگ مادر با متغیرهای حضور خالص دختران در آموزش راهنمایی، باسوادی مردان و زنان، استفاده از آب آشامیدنی سالم و سیستم بهینه دفع فاضلاب، همچنین پوشش مراقبت های دوران بارداری و پس از زایمان وجود داشت. از طرفی، بین درصد موارد زایمان در منزل و انجام زایمان توسط مامای محلی، با نسبت مرگ مادر همبستگی مثبت معنی دار آماری وجود داشت.نتیجه گیری: این مطالعه، ارتباط بین متغیرهای اجتماعی و بهداشتی را با مرگ مادری در استان های مختلف کشور نشان داد. ضروری است که به منظور کاهش موارد مرگ مادران، تلاش بیشتر در جهت رشد و توسعه همه جانبه استان های مختلف کشور، به ویژه مناطق محروم، صورت پذیرد.

مقدمه: شاخص میزان مرگ و میر مادران نشان دهنده وضعیت کلی سلامت زنان در جامعه است. این مطالعه به منظور تعیین وضعیت مرگ و میر مادران باردار در یکی از استان های کم تر توسعه یافته صورت گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی و توصیفی تحلیلی و با استفاده از داده های موجود در سیستم شبکه ای بهداشت و درمان استان در فاصله سال های 1376 تا 1386 انجام شده است. هم چنین دسترسی به بخشی از اطلاعات مورد نیاز از طریق اداره سلامت مادران حوزه معاونت سلامت وزارت بهداشت تامین گردیده است.نتایج: بر اساس یافته های این تحقیق در طی دوره ده ساله 1376 تا 1386 به طور متوسط میزان مرگ مادر باردار 57.7 در صدهزار تولد زنده (66 مورد) بوده است. بیش ترین موارد مرگ مادر در سال 1379 (13 مورد) و کم ترین آن در سال 1383 (1 مورد) گزارش شده است. خونریزی به عنوان شایع ترین علت مرگ به تنهایی 41 درصد (27 مورد) علل مرگ را به خود اختصاص داده است.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق پایین بودن سطح سواد مادر، سابقه حاملگی بیش از 4 بار، سکونت در روستا (بالاخص روستای قمر)، عدم دریافت مراقبت های ویژه دوران بارداری و عدم دسترسی به خدمات فوریت های مامایی از مهم ترین عوامل موثر بر مرگ مادران در استان کهگیلویه و بویراحمد بوده اند.

با توجه به اینکه آسیب ها، عوارض و مرگ و میر ناشی از بارداری قابل پیشگیری است، پس از بررسی علل مستقیم مرگ و میر مادران و مقایسه کاهش یا افزایش تعداد و علل آن باعث دستیابی به عوامل مستعد کننده و یا پیشگیری کننده و پیشنهاد راهکارهای عملی جهت ارتقا سلامت مادران باردار می شود. این مطالعه به صورت مقطعی با بررسی پرونده های مادران فوت شده در اثر عوارض حاملگی، زایمان یا دوره نفاس در سال های 79-1370 در بخش های زایشگاه، زنان و مراقبت های ویژه بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده و نتایج زیر به دست آمد. یافته ها نشان داد که 31 مورد مرگ مستقیم مادری وجود داشت، که نسبت مرگ و میر مادران در این دهه، 88 مورد در 100000 تولد زنده بود. شایعترین علل مرگ و میر مستقیم مادری به ترتیب شامل، خونریزی (58 درصد)، اکلامپسی (25.8 درصد)، آمبولی مایع آمنیوتیک (9.7 درصد) و عفونت (6.5 درصد) بودند. توزیع فراوانی مرگ و میر مادران در طی سالهای مختلف دهه 70 به ترتیب سیر نزولی داشت به جز سال های 73، 76 و 78 که نسبت به سال های قبل خود افزایش داشتند و این افزایش در آمار کل مرگ و میر مادران در این سال ها در استان خراسان نیز مشاهده می شود. بیشترین درصد مرگ و میر مادری در سال های 79-70 در سنین 39-35 سالگی (25.8 درصد) و کمترین در سنین 45-40 سالگی (9.7 درصد) بود. از نظر تعداد حاملگی مادر، بیشترین تعداد مرگ و میر در مورد مادران با تعداد حاملگی بیش از 6 مورد اتفاق افتاده بود. پس سیر رو به بهبود امکانات بهداشتی، مراقبت های دقیق قبل از زایمان و کنترل و درمان عوارض حاملگی، آموزش بهداشت به طور اعم به کل جامعه و به طور اخص به مادران باردار، تغذیه مناسب در مادران باردار از طریق مراکز بهداشتی، تربیت نیروهای ورزیده مامایی و اعزام آنان به مناطق دور دست و تقویت برنامه های تنظیم خانواده باعث کاهش تعداد عوارض حاملگی و مرگ و میرهای ناشی از آن و موجب ارتقا این شاخص مهم سلامتی مادران باردار گردد.